Vandaag is het bij ons de laatste schooldag.
Je merkt het aan alles: iedereen is toe aan vakantie.
M’n jongste loopt met zijn duim in zijn mond naar school. Waar mijn dochter normaalgesproken om zes uur aangekleed naast mijn bed staat, vraagt ze me nu om zeven uur wat ze nou aan-moehoet!?
Heerlijk. Zomer.
Zes weken even niet op tijd op hoeven staan, leven in een ander ritme. ’s Avonds nog lekker laat een wijntje drinken in de tuin, even het water op of lekker een boek lezen in de schaduw.
Echt een tijd van loslaten. Loslaten van de bekende structuur die er normaalgesproken in mijn week zit.
En toch voel ik ergens een struggle. Die ‘pause’, mag die wel zes weken duren?
Dat kan toch niet? Ik moet toch ook aan het werk?
Ik hoor het Marieke nog zo zeggen voordat ze voor vijf weken naar de VS vertrok: ‘We gaan nog wel Skypen hoor, ik kan daar ook wel gewoon wat doen!’.
‘Wat doen.’
Waar komt dat toch vandaag dat we werk vaak belangrijker vinden dan even alles loslaten, genieten van het moment en niets moeten?
Want eigenlijk weten we ook wel dat juist dan de mooiste ideeën ontstaan. Vanuit ‘het niets’. En dat veel doen niet altijd automatisch leidt tot meer of beter resultaat.
Dus ik ga ervoor.
Zes weken loslaten. Mijn to do lijst gaat in de kast en mijn laptop klap ik dicht.
Nou ja, ok, de eerste week gaan de kinderen naar Mad Science kamp. Dus die laptop blijft toch nog een weekje open. What can I say? Alle eerste stappen zijn moeilijk 🙂
PS: Annette buffelt deze zomer lekker door, nog op zoek naar de pauze knop. Dus mocht je één van ons nodig hebben…